Şimdi bütün anmalar bir susmanın içinde..
$imdi bütün susmalar bir odanın içinde...
anlatmaya bir sözcük, bir bakı$ arıyorlar,
önce sakladıkları, bir adamın içinde...

vuslata 5 kala...rüzgarlı bir gece...sevgili ile bir telefon görüşmesi...
"...biliyor musun bugün bir arkadaşın doğum günündeyiz, hemen herkes burada ama bir şeyler eksik...bu kadar insanın içinde olsam da kendimi yalnız hissediyorum...ama biliyorum az kaldı..."

gece biter...aynı saatlerde içime bir korku, bir sızı düşer...elim telefona uzanır...ararım, ararım, ararım...cevap yok...

hani o kelimelerin yetmediği yerde yüreğinle verdiğin cevaplar varya işte bu da onlardan biri olmalı...her ne kadar bunu duymak, bunu hissetmek aklımın ucundan geçmese bile...

biri ağlar gönlümde görmek nasip olmadı diye
vicdan hesap sormaz kimseye, tek günahkar benim diye
sayılmaz vuslata hayran geceler, sessizlik elem verir diye
göz açıp kapayınca geçermiş zaman, uzaklar yalan olsun diye
kavuşmak hayal olur, ardından ağladıkların ölmüş diye...

kendimi görebildiğim aynamdın, kırıldın, buz oldun...eridin kayboldun...kime bakayım, kime güveneyim...seni yaşamak varken...seninle olmak varken...yokluğunda kavruldum, Kahroldum... cenazeni taşırken...